СТРАЧАНЫ РАЙ

Гэтую сумную гісторыю распавёў стары хворы вецер, які прылёг пагрэцца на падваконьні...

 Здарылася яна вельмі даўно. У тыя часы, калі людзі яшчэ жылі ў раі, і калі Гасподзь яшчэ толькі спрабаваў ствараць людзей і таму надзяліў іх цудоўным дарам «дабудоўваць» сябе, абменьваючыся любой часткай цела, прымяраючы жэсты, ўсмешкі, голас. Толькі сэрца заставалася недатыкальным. Пад пагрозай вечнага выгнання нават маці не магла аддаць яго хвораму дзіцяці ...

Жыў на свеце малады паэт. Ён так любіў адзіноту, што пасяліўся далёка ў гарах, у старой пячоры. Ён піў мёд з свяшчэннай крыніцы, вадзіў сяброўства з ветрам і маланкай, цураючыся людзей.

Толькі раз у годзе юнак спускаўся ў даліну. І тады ўсе людзі кідалі свае справы, каб паслухаць дзівосную музыку ягонай прамовы...

Ледзьве ён пачынаў, як усе слухалі яго ў цішыні, перапоўненыя салодаснага захаплення. Не сьпявалі птушкі, не шумела лістота, замірала вада ў рацэ, і нават вецер стрымліваў сваё дыханьне. Само рэха ня вырашалася ўтарыць юнаку ...

Потым жыццё вярталася ў сваё рэчышча, а юнак, выпіўшы келіх віна, сыходзіў далей да аблокаў. Усе самыя выдатныя панны былі закаханыя ў паэта. Яны прасілі яго застацца, прапаноўваючы сябе ў ўзнагароду. Але, на жаль, юнак не змяняў сваёй адзіноце, якая і была яго сапраўднай каханай. 

Паэта любілі і ненавідзелі. Злыя языкі пагаворвалі, што ён прадаў душу за несмяротныя радкі, каб валодаць сэрцамі людзей. Што юнак п'е змяіную кроў і есць забароненыя плады, каб зачароўваць сваёй паэзіяй душы. Паэт быў вышэй гаворкі. І ўсё далей і далей сыходзіў у сваю адзіноту, ратуючыся ад дакучлівай цеплыні ...

І вось аднойчы ён захварэў і спусціўся ў даліну, каб папіць гаючай вады ў каралеўскім садзе. Тут ён упершыню ўбачыў Каралеву, якая самотна жыла ў закінутым замку. Кароль-бацька памёр, калі яна была яшчэ зусім дзяўчынкай. Нямала рыцараў дамагаліся яе рукі, кідаючы да яе ног замкі і жыцця.

Нямала юнакоў крадком уздыхалі па ёй. Але ў параўнанні з бацькам, усе яны здаваліся ёй нявартымі кіраваць краінай і валодаць яе сэрцам.

Ніхто і ніколі ўжо не даведаецца, што адбылося ў той дзень, і пра што гутарылі каралева і паэт. Але з тых часоў юнак ўсё часцей і часцей спускаўся ў даліну. А Каралева ўпершыню за многія гады загадала падняць аканіцы ў сваёй спальні. Ніхто не ведаў, што адбывалася за сценамі замка.Па каралеўству поўзалі атрутныя чуткі і плёткі, наровячы ўджгнуць умілаваных.

 Але каралева і паэт нічога вакол не заўважалі. Яны так прагна спяшаліся спазнаць адзін аднаго, быццам да эшафота засталіся лічаныя хвіліны.

У адзін з восеньскіх дзён, калі умілаваныя сядзелі на лаўцы саду, падобныя здалёк на дзіўных птушак, паэт асуджана прызнаўся Каралеве:

- Прабач, што схаваў ад цябе сваю тайну. Маці маёй была белая арліца. Таму ў грудзях маіх б'ецца жалезнае сэрца, якое не ведае ні жалю, ні кахання. Я не ўмею лятаць. Мой лёс - вышыня адзіноты. Я не магу быць увесь час з табою. Я павінен сыходзіць, каб вяртацца ...

- Мне няма чым дыхаць без цябе, - проста сказала Каралева.

- А я пакіну табе свае сны. Калі пачнеш задыхацца, проста нырні ў іх з галавой і адразу стане лягчэй. У гэтых снах - паветра маёй фантазіі і натхнення. Аднаму з іх я даў мянушку «дэльфін». Гэта - мроі наяве, у якіх мы зліемся, нават не дакранаючыся адзін аднаго ...

З тых часоў паэт сыходзіў і вяртаўся. А Каралева раставала на вачах і зноў апусціла аканіцы. Ёй заставалася жыць зусім няшмат, калі пасыльны-вецер прынёс паэту сумную вестку. І тады юнак запрог вецер і віхрам памчаўся да каралеўскага замку.

- Хочаш, я вырву з грудзей гэты кавалак металу - і застануся навекі побач з табой?!! - параненым зверам прастагнаў ён, убачыўшы на ложку бледную Каралеву.

- Але тады ты проста памрэш, - прашаптала яна. - Давай абмяняемся сэрцамі. Я адагрэю тваё ў сваіх грудзях.

- І табе не страшная божая кара? - здзівіўся юнак.

- За вечнае падарожжа з табой я гатовая аддаць жыццё ...

Каралева аслабіла гарсэт. Юнак расшпіліў кашулю. Яны дакрануліся адзін да аднаго - і стаялі так цэлую вечнасць, азораныя незямным ззяннем ... І кожны адчуў, як запалілася ў грудзях новае сэрца ...

Але ледзь адбыўся цуд, як з умілаваных спалі белыя адзежы.

- Нічога не бойся, - сказаў паэт. Потым падхапіў Каралеву на рукі і, несучы яе як пярынку, назаўжды пакінуў зямны рай ...

На гэтых словах лядашчы вецер (той самы пасыльны) зьмежыў вочы і заснуў... Не трэба будзіць старога. Як вядома, гэтая гісторыя бясконцая і будзе паўтарацца тысячы разоў. Інакш навошта нам дадзеныя сэрцы? .